DAGBOEK VAN EEN LAATSTE REIS
18-05-2021
Ik zit aan de ronde tafel met thee, en een mondkapje op. Je had me dringend verzocht te komen, want je had me nodig voor een persoonlijk proces, dat je als openbare kunst wilde gaan uiten.
Nog voordat je me je vraag gaat stellen gooi ik wat er op mijn hart ligt op het tafelblad: “Aida, je mag me je vraag stellen, maar ik wil je eerst vertellen dat mijn jaar absurd was. Twee dierbare vrienden hebben zelfmoord gepleegd en een goede vriend heeft uitgezaaide kanker. Ik heb al mijn tijd en energie nodig voor de rouwverwerking, dus ik weet niet of ik je kan helpen.
*stilte*
Aida: “Shit! Nu weet ik niet of ik het nog durf te vragen…”
Ik: “Doe maar gewoon, ik kan altijd nog beslissen.”
Aida: “Hanneke…ik ga dood. Ik heb uitgezaaide kanker.”
En daar begon de reis. Van mindfuck naar rouwverwerking.
Hallo Dood, mag ik je even van dichtbij bekijken?
DE LAATSTE CHEMO
27-05-2021
Aan weerszijden van je getattoeëerde mantra zitten pleisters geplakt,
die een slangetje vasthouden. Zachtjes loopt de chemo je lijf in.
Ik kom binnenlopen met koffie, klaar voor de foto's
en uiteraard wat afleidende kletskoek.
Of ik ook zo'n plakje kleffe cake erbij wil.
Nee, gatver. Ik niet.
We lachen hard.
“Het is net of de boel hier gesponsord wordt door de Dela”,
grap je met stoute oogjes.
Aan de chemo-kapstok hangt een A4-tje met heldere taal.
Een boodschap aan alle vrouwen.
Je hebt er ook eentje voor mannen, die hangt bij de deur.
Of we daar even met z'n allen heel erg goed naar willen kijken.
Bij deze.
SNAKE SKIN
25-06-2021
“Oeh…ik zie een klein stukje blauwe lucht!!!”
“Ik ook!!!!!!!!!! Voor ons! Kom je naar mijn huis om twee uur? Jurken uitzoeken en dan samen gaan!? Ik kijk hier zo naar uit!!!”
“I’ll be there, honey! Klinkt alsof je gaat trouwen met de natuur vandaag.”
“Zo voelt het ook!”
Ik ben bij Aida.
Er wordt eerst yogi thee gedronken, en er is zoveel wat je kwijt wilt. Zoveel. Een stortvloed aan woorden.
“Ok. Zullen we dan maar die jurken uit gaan zoeken?”
De kledingkast gaat open.
Binnen no-time hangen er vier verschillende witte jurken aan de kast. We hebben natuurlijk wel de beste nodig, en je bent een strenge jury voor elk exemplaar.
En het is toch ook wel een beetje koud vandaag, dus er moet een kimono over. Maar die heb je…..euh…..misschien wel vijftig? Meer nog?
Dat kleine kamertje met witte muren lijkt ineens een bont gekleurde kimonowinkel. Overal kimono’s aan kledinghangers, verspreid over de randjes van de kast.
Elke kimono heeft een bijzonder verhaal, die je vol enthousiasme, en met grote liefde voor je verleden, vertelt.
Ik laat je vertellen. Alles. Dit voelt zo belangrijk voor je.
Ineens ben IK degene die is uitgeput, en merk je zelf ook op dat het stiekem ineens drie uur later is. De witte jurk moet eigenlijk nog gestreken. En je make-up ook nog goed bijgewerkt.
Toch maar even gaan dan, al is het maar voor een wandeling. Even rondkijken op de plek, zoeken naar mogelijkheden. Kijken waar het mooiste licht is, de beste hoek, misschien al wat poses uitproberen. "Niet mijn gezicht op de foto zetten dan, he?"
Het wordt de kimono met slang,
het symbool van de eeuwigheid.
En dan sta je daar ineens.
Tussen het slangenkruid.
FINDING HOME
25-06-2021
We wandelen over de natuurbegraafplaats, waar kleine Amma een paar maanden geleden een plekje voor je heeft uitgezocht. De wilde bloemen staan hoog en je probeert jouw thuis te vinden, die toen is gemarkeerd met een mandala van bloemen. Het was ergens bij dat ene bankje, ergens bij dat ene boompje.
Ik laat je in alle rust zoeken. Af en toe richt ik mijn camera op een bloem, af en toe niet. Ik krijg een geplukte witte, die ik in mijn haar stop. Je hebt niet door dat ik tijdens je rustige zoektocht jouw energie en die van je omgeving op camera vastleg. Je loopt daar zo vredig rond, zo stil, zo ‘thuis’.
“Ik voel de aanwezigheid van mijn voorouders,” zucht je.
En die leiden jou naar je plek.
Je vind ‘m.
Jouw thuis.
Bedankt, kleine Amma.
